Voor buitenstaanders is het bosrijk van Athel Loren een broeierige en kwaadaardige plek. Het gekraak en gekreun van levend hout weerklinkt in het schemerige interieur, het baldakijn lijkt al het licht te absorberen en halfgeziene geesten schieten tussen de schemerige prieeltjes. Binnenkomen is je lot in hun handen leggen. Binnenin wonen de Asrai, de boselfen. Hoewel ze oorspronkelijk uit Ulthuan in het westen komen, zoals alle elven, wijzen ze de schijnheilige arrogantie van de Asur, de Hoge Elfen en de moorddadige decadentie van de Druchii of Dark Elves af. De Asrai beschouwen zichzelf als de enige echte Elfen die nog over zijn in de wereld, omdat ze alle aspecten van hun natuur omarmen — zowel licht als donker — en al duizenden jaren leven ze in harmonie met het voelende woud. De Asrai delen de wildernis van Athel Loren met hun geesten en beschermers: de Dryaden, Branchwraiths en de eeuwenoude boombewaarders. Ze adopteren rossen, haviken en grote adelaars als oorlogsheren, en zelfs zeldzame bosdraken kunnen zich bij hen voegen als dat nodig is. De boselfen, weergaloze boogschutters en ruiters, zijn trouw aan de halfgod Orion, die elke midwinter in vlammen sterft, om vervolgens in het voorjaar onder The Oak of Ages weer tot een donderend leven te worden herboren. Als ze wild, lenig en meedogenloos hun land willen verdedigen, zou alleen een dwaas de boselfen en hun geestdriftige bondgenoten tot een conflict aansporen. Voor degenen die getuige zijn van het geweldige spektakel van een Asrai-gastheer die op een wilde jacht uit het bos marcheert, is dit waarschijnlijk het laatste wat ze ooit zullen